دسته: ادبیات

«قو » «قو» واژه ای لکی و به معنای فریاد بر آوردن بلند از ته گلو است برای آگاه کردن مخاطب که بیشتر در کوه و دشت و صحرا و برای مسافات بلند کار برد د ارد. «قو کیشین»مصدر مرکب آن است . گاهی به صورت کنایه کاربرد دارد و...

+«گُشِک،گوشه،زاویه/ goeshek» شه ش وه ر ئو شه ش پشد دوازه ته مُم / گُ شکه ل چِنیا وه خیاتیِ خُم «گشک» واژه ای لکی وبه معنای زاویه است . معادل آن در زبان فارسی گوشه است .در فولکلور بالا به گوشه های سیاه چادر اشاره دارد که در وسط...

«پاشدو» تارف مو کرد ،ئه را کرته هلارو؟ / گلیمو کرد ،ئه را کرته جه نگ چو؟ چوی مِیِ پیخه م به ری تسلیم تو بیم/ فره دوشیت، چه حاجت بی وه پاشدو (مهدی زینی) «پاشدو» واژه ای لکی واز دو جزء «پاش + دو»تشکیل یافته است و «پاش همان...

+«که لیمه / kalima» در زبان و ادبیات فارسی یکی از قوالب شعری آوردن تک بیت ، فرد یا مفرد است.این قالب از دو مصرع یا یک بیت تشکیل شده است ، گاهی هم دو بیت را با قوافی مختلف در حکم تک بیت حساب کرده اند . شعرای بزرگی...